Een blik door mijn lens
Als Director of Photography en maker fascineert mij de ambiguïteit van individuen en hun wisselwerking met hun omgeving.
‘Treurzang’
Logline:
Huub, een man van 40, die zijn vrouw is verloren. Zijn rouw moet hij recht aankijken om tot verzoening te komen. Een strijd tussen angst en schoonheid.
Technical specs
ARRI Mini LF
Leica Cine R 19mm: T 2.8 (Model Elmarit)
Angenieux Type EZ-1 + EZ-2 (Voor de Bosscene)
1.85:1
Synopsis
De film opent in een minimalistisch modern groot wit huis waarin een grauwe toon plaatsvindt. Het voelt leeg, koud en depressief aan rondom het huis. Er hangt een schilderkunstwerk aan de muur met daarop de Griekse Mythe van Sisyphus. Een oranje kater zit op de grond, starend naar zijn baasje. Willem (40) ligt hopeloos en stoïcijns op de bank, weggezonken in gedachtens. Een confrontatie met zijn werkgever die hem niet kan bereiken, het omstoten van de koffie en het breken van het rauwe ei laten Willem beseffen dat zijn mentale pijn de overmacht heeft.
De avond daarop zit Willem aan tafel, starend naar het niks. Zijn bord ligt nog halfvol, de pijn dood de honger. Hij geeft een klein stukje vlees aan Piet, daarna gaat de voordeurbel. Willem schrikt en is door zijn emoties een beetje mensenschuw geworden. Hij loopt langzaam de gang in, richting de voordeur. Door het raampje van de deur ziet hij een bekend iemand staan, het is zijn beste vriend Sam. Willem herpakt zichzelf en opent de deur. Ondanks dat het heel slecht gaat met Willem, laat hij zien dat het enorm goed gaat. Sam en Willem houden een ongemakkelijk en pijnlijk gesprek die al snel afgerond wordt bij een confrontatie. Het gaat over Willem’s overleden vrouw. Willem zegt dat zijn avondeten koud wordt en kapt het gesprek af. Bij binnenkomst van de woonkamer, gaat uit het niks de TV aan. Willem kijkt verbaasd naar zijn kat die op tafel al zijn eten opeet. Daarna werpt Willem zijn blik weer terug naar de TV en neemt hij plaats op de bank. De TV gaat van ruis naar zwart beeld, er volgt een boodschap:
“WILLEM, ALS UW HART GEWOND IS RAAK HET DAN NIET AAN, EVENMIN ALS EEN ONTSTOKEN OOG. VOOR HET LIJDEN VAN DE ZIEL ZIJN ER MAAR TWEE GENEESMIDDELEN, HOOP EN GEDULD.”
Na een surrealistische ervaring die zijn waanideeen en gedachtens illustreren, valt de TV weer op ruis en sluit zichzelf af. Willem is verbaasd en moet de boodschap van hoop en geduld laten bezinken. Geschokt gaat hij op de bank liggen en staart voor zich uit, denkend aan zijn vrouw. Er vliegen beelden voorbij dat er een vrouw in de verte loopt in een surrealistische omgeving, een constructie van zijn dromen. Ze is onbereikbaar, we kunnen haar gezicht niet zien omdat Willem zijn rouw niet onder ogen kan komen. De beelden van zijn vrouw worden steeds heftiger, Willem kan zijn emoties niet aan en begint het te vermijden. Een innerlijke strijd die hij steeds meer lijkt te verliezen, maar blijft hopen tot verlossing. Het schilderij van Sisyphus staat voor Willem’s strijd, rouw en verlossing. Bij elke confrontatie die Willem met zichzelf heeft, lijkt het schilderij invloed op hem te hebben. Hij loopt continu op zijn tenen. Bij confrontatie zal Willem het vermijden door porno te kijken, zijn huis af te breken, dagenlang knuffelen met zijn kat Piet en dansen op vrolijke muziek. Allemaal elementen die zijn emoties onderdrukken zodat Willem niet hoeft te voelen. Piet geeft hem als enige houvast in zijn leven, voor de rest lijkt alles in te storten. Sam komt nog eens langs om met Willem te praten, maar Willem kan hem niet meer onder ogen komen.
Symbolen, metaforen en emoties laten Willem zijn rouw recht aankijken, hij komt steeds meer tot het besef dat vechten geen zin heeft. Hij kiest stap voor stap ervoor om zijn vermijdings patroon te doorbreken door met hoop en geduld zijn rouw er te laten zijn. Willem komt op een punt dat hij oog in oog staat met het schilderij Sisyphus. Voor zijn verlossing gaat hij dit schilderij in brand steken, een ritueel dat zijn verleden loslaat. Hij geeft zijn rouw een plek. Hij doorbreekt de sleur. Willem kan weer verder gaan met zijn leven.
Visuele breakdown
In deze film staat het thema rouw centraal. In de film zal dit worden gerepresenteerd worden door de protagonist. Zijn gevoel bij verlies is het middelpunt de rest daaromheen is slechts bijzaak. De protagonist verhoudt zich afstandelijk tot zijn omgeving. Het vertelperspectief in dit verhaal zal variëren tussen een observerend afstandelijk vertelperspectief en een subjectief absurder vertelperspectief waar we meegesleurd worden door de herinneringen van Huub, de protagonist.
Compositie:
Het verhaal gaat alleen over hem, hij is het centrale punt in de film. Alles daaromheen is bijzaak. Hij zal dan ook te zien zijn in symmetrische composities haaks op de achtergrond. Hierdoor richten alle lijnen in het kader naar het midden toe. Zijn omgeving is een soort theaterdecor, dit zorgt dus weer voor dat afstandelijke gevoel. Om bij te dragen aan dat afstandelijke gevoel zijn er vooral wijde composities zodat er een leegte om Huub heen is.
Wanneer Huub te maken krijgt met een herinnering is er sprake is van het subjectieve vertelperspectief zijn de composities wat meer dynamisch en dichterbij. Door lens- en camera keuze ontstaat er veel diepte. Dit zorgt dan ook voor een levendig beeld. Met als motivatie dat er emoties loskomen bij de herinneringen.
Camerabeweging:
In de observerende beelden willen we de uitstraling hebben dat alles en iedereen afwezig is. Zelfs Huub met zijn gedachten. Dit deel van de film zal enkel statisch gedraaid worden. Dit straalt die lege, eenzame omgeving uit. Dit gaa ook fijn hand in hand met centrale symmetrische composities. De inspiratie voor vrijwel afwezige camerabewegingen bij dit vertelperspectief kom van de algemene observerende documentaire vorm (Bijv. ‘Our Daily Bread’) en de film ‘The Mountain’ van Rick Alverson. Deze film heeft een fotografische look en statisch beeld is daar onderdeel van. In de herinneringsbeelden zullen we minder vast zitten aan het statief om het levendige gevoel naar voren te laten komen.
Belichting + Kleur:
Om de rouw van Huub naar voren te laten komen kiezen we voor belichting met optie tussen twee monochrome kleurschema’s. Beiden stijlen zullen wat lager in saturatie zitten dan neutraal, daarentegen laten we wel contrast toe in de beelden: Naast deze manier van belichten zal de rest van de film vrij kleurloos aanvoelen. Als iets een kleur is dan zal dat de vale variant zijn. In de set dressing en colorgrading zal de saturatie best wat naar benden getrokken worden.
Wanneer Huub zichzelf wilt afsluiten van de buitenwereld zullen de gordijnen gesloten zijn. Gemotiveerd door zijn gevoel. Door zich af te sluiten voelt hij zich op z’n gemak. Dit zal zorgen voor een vrij warm en zacht aanvoelende look. Het huis zelf heeft vrij veel aardse tonen. Hierdoor zal het beeld bij deze instelling vrij monochroom overkomen. Dit gaat mooi gepaard met warmere practical lampen. Dit zal dan ook het ‘comfortabelere’ beeld zijn.
Huub doet in de film een poging om zichzelf open te stellen t.o.v zijn omgeving. Dan zal hij zich meer verkeren in het daglicht. Toch is het het idee om een bepaalde treurigheid naar voren te laten komen in deze beelden. Zoals eerder benoemd heeft het huis veel aardse tonen. Als dit wordt getrotseerd door het daglicht zou ik toch bij het monochrome beeld willen blijven en zo nodig de warme kleur uit het hout halen. Het huis heeft betonnen delen die ik vooral ga aanschieten in deze sequenties.
Contrast:
Het is belangrijk dat Huub loskomt van zijn omgeving om die afstandelijkheid van hem te benadrukken. Het is een conflictrijk personage met twee kanten. De afstandelijke donkere lege kant. En de emotionele kant. We gaan dan ook variëren in welke kant we aanschieten. Dit wil ik laten werken door middel van contrast die over Huib heen valt. Hiermee mag het voelen als een lichte vorm van clair-obscur. Als we kijken naar de balans tussen voorgrond en achtergrond zal de voorgrond wel meer aandacht krijgen in de belichting. Dit gebeurt ook weer in ‘The Mountain’ van Rick Alverson.
Textuur - Lens - Sensor:
Het beeld zal vrij scherp en zacht tegelijkertijd zijn. De combinatie tussen deze twee vrij contrasterende texturen staan symbool voor de strijd tussen tegenovergestelde gevoelens die komen kijken bij het thema; rouw. Het scherpe wordt gerepresenteerd door de omgeving en de harde lijnen die hier zijn, ondersteunend door het contrast in het beeld. De zachte textuur halen we uit de lens en manier van belichten. De subjecten zullen vrij zacht belicht worden, zonder dat we te veel de donkere kant invullen.
Ik heb gekozen voor een leica cine R 19 mm 2.8 FF. De lens is op 2.8 over bijna heel het beeld scherp. En toch brengt het een zacht egaal gevoel met zich mee. De overgang naar onscherpte in de diepte is vrij mooi. Er is aanwezig contrast, terwijl het zorgt voor een zachte overgang hierin. Daarnaast zorgt deze lens niet voor te veel vervorming, de beelden zijn daarmee niet ‘neuzig’. We kunnen dus in de aura komen van de protagonist komen en hiermee dat ook voelen. Hier helpt het contrast en de vervorming van de lens mee.
Om de diepte nog meer naar voren te laten komen hebben we gekozen voor een Large format sensor.
Regisseur;
Daan kamphorst
